The Pilgrims Family

Net als vorig jaar na onze ‘Camino’, keren we terug naar de bergen. We gaan naar het prachtige gebied ‘Picos de Europa’ in Noord Spanje waar een waanzinnig fijne camping ‘El Cares’ een plekje voor ons heeft. Vorig jaar waren we hier een maand en we worden als de verloren familie omarmd door de staf. Een klein winkeltje, een leuk barretje, terrassen waar de tentjes en campertjes op staan en elke ochtend een yoga uurtje…..

Nou ja wildkamperen klinkt als midden in de wildernis, terwijl het ook een parkeerplaats kan zijn in ons geval. Wel een parkeerplaats aan het strand op een landtong aan de rand van de Spaanse stad A Coruña. Lang leve de app ‘park 4 night’..

En dan komen we met zijn vieren en vier rugzakken aan in Santiago de Compostella!

Wat een verschillende wereld zitten Maarten en Joes en Annabloem en ik in. Te beginnen bij de mannen. Die wandelen als een speer. In negen dagen hebben ze 144 kilometer afgelegd en lopen ze via de grote brug Porto binnen.

En dan zijn we los! Maarten en Joes slaan de backpacks om en pakken de wandelstokken uit de kofferbak. Nog een laatste foto met zijn vieren en dan zwaaien we de mannen uit.

Het is midden in de nacht als ik begin te typen aan dit blogje. Mijn hoofd zit even te vol om te kunnen slapen. Gisteren hebben we de familie Duivis en mama uitgezwaaid nadat ze een lang weekend op bezoek waren bij ons in Portugal. Super bijzonder om ons leventje hier te kunnen laten zien. Annabloem trad op tijdens de laatste schooldag voor de hele familie en de hele school, wat een zelfvertrouwen heeft mijn meid hier het afgelopen jaar ontwikkeld, mijn hart gloeit van trots.

Mijn huid knapt elke dag op. De week wandelen en de paar dagen zon, zee en kleimasker doen me goed. Langzaam kom ik weer in een diepe slaap in de nacht en dan worden kleine stapjes grote sprongen. Maar met het opknappen van mijn huid en mijn longen weet ik ook dat ik echt niet meer terug kan naar hoe het was. En dus bel ik tegen het einde van de week Maatje die al weet wat er gaat komen…

Wat jaren lang helemaal weg was, is weer terug. En niet zo’n beetje. Elke zes uur heb ik ‘een pompje’ nodig omdat ik benauwd ben van astma en langzaam verspreidt eczeem zich over mijn rug, borst en buik. Ik consulteer een arts in Lissabon en begin met een doos vol supplementen.

Of zoals Maarten het op booking.com promoot: ‘Rabacal Hotel Suite B&B with pool’….. want ineens runnen we bovenop onze berg in Chanca (bovenaan het dorpje Rabacal waar ook de kinderen op school zitten) een bed & breakfast.

Ruim vijf weken was ik in Nederland, waarvan vier met Maarten en de kinderen. Vijf weken stad en land af voor zakelijke dingen en APK-tjes zoals de kapper (hèhè, eindelijk na bijna een jaar mijn eigen kapper!), de tandarts, etc. En natuurlijk familie en vrienden zien waarbij ik gelijk een beetje een balend gevoel krijg dat ik niet iedereen die ik wilde knuffelen heb kunnen knuffelen.

Na een heerlijke tijd in de Algarve met familie zijn we weer terug in Rabacal waar de school van de kinderen staat. De camping is nog steeds een modderpoel en we besluiten een huis te huren voor de wintermaanden. Een van onze gevoelens bij het voorbereiden van de reis was om op verschillende plekken ankertjes te slaan zodat we niet gejaagd door het leven reizen en even kunnen landen. Ervaringen opdoen, projecten aangaan noemen wij het, en het goede hiervan meenemen in onze rugzak als we weer verder gaan.

Mijn hele leven heb ik eczeem en astma. Vroeger in heftige mate. Ik herinner me vele uren, al van heel kleins af aan, dat mijn vader me op mijn rug klopte nachtenlang, dat ik aan een vernevel apparaat hing, dat ik in het ziekenhuis lag. Als opgroeiend meisje maakte me dat erg onzeker. Ik ging stiekem op de gang van school medicijnen nemen, anders keek de hele klas naar me, ik was altijd degene met ‘wordt snel beter’ tekeningen van de klas, er was altijd iets met mij aan de hand.