The Pilgrims Family

Ik geef me er maar aan over, dat lijkt me een beter plan. Op een lek matje zonder kussen met drie kleine tentjes en vier kinderen wildkamperen op een klif in wind en regen is nou eenmaal voor mijn moederhart een reden om niet in slaap te kunnen vallen. Die overgave, samen met het opblazen van mijn lekke matje, helpt om uiteindelijk toch nog een paar uur te slapen. Ik weet er inmiddels op te vertrouwen dat korte en doorwaakte nachten op een of andere manier tijdens het wandelen geen moeheid veroorzaken. Want zodra de ochtend aanbreekt is het weer een groot feestje.

Na een lang bezoek aan Nederland waar we weer niet iedereen hebben kunnen knuffelen, maar wel hebben genoten van familie, vrienden, sneeuw en sambal, start het ‘gewone’ leven hier in Portugal weer op. We hebben 9 maanden een huisje gehuurd op camping UXA en het bevalt goed om in rustig vaarwater te komen.

De zon en regen wisselen elkaar in rap tempo af hier in Portugal en zo is het eigenlijk ook met mijn gemoedstoestand. In de zomer miste ik Nederland en had bedacht dat het leuk was om in de Nederlandse herfstvakantie naar Nederland te gaan met elkaar. We boekten vluchten en planden 11 dagen van Noord naar Zuid Nederland met alle lieve mensen die we wilden bezoeken.

Ongeveer een jaar geleden leerde ik Merel kennen. Op een, of eigenlijk dé, camping midden in Portugal. Een prachtige terrassencamping, gerund door een fransman, waar naast vakantiegangers ook een aantal (vooral Nederlandse) gezinnen waren neergestreken die wilde onderzoeken of ze zich in deze regio willen vestigen. Voor ons gold eigenlijk hetzelfde.

Voor de zomer kriebelde het al. Eigenlijk kriebelt het al tien jaar. Vanaf het moment dat ik een positieve zwangerschapstest in mijn handen had wist ik dat ik hier ooit iets mee ging doen. Niet met die test, maar met de hele reis die ik had afgelegd daar naartoe. En dus, ruim tien jaar later, organiseer ik hier in Portugal van 02-07 november 2024 mijn eerste holistisch IVF Retreat.

Net als vorig jaar na onze ‘Camino’, keren we terug naar de bergen. We gaan naar het prachtige gebied ‘Picos de Europa’ in Noord Spanje waar een waanzinnig fijne camping ‘El Cares’ een plekje voor ons heeft. Vorig jaar waren we hier een maand en we worden als de verloren familie omarmd door de staf. Een klein winkeltje, een leuk barretje, terrassen waar de tentjes en campertjes op staan en elke ochtend een yoga uurtje…..

Nou ja wildkamperen klinkt als midden in de wildernis, terwijl het ook een parkeerplaats kan zijn in ons geval. Wel een parkeerplaats aan het strand op een landtong aan de rand van de Spaanse stad A Coruña. Lang leve de app ‘park 4 night’..

En dan komen we met zijn vieren en vier rugzakken aan in Santiago de Compostella!

Wat een verschillende wereld zitten Maarten en Joes en Annabloem en ik in. Te beginnen bij de mannen. Die wandelen als een speer. In negen dagen hebben ze 144 kilometer afgelegd en lopen ze via de grote brug Porto binnen.

En dan zijn we los! Maarten en Joes slaan de backpacks om en pakken de wandelstokken uit de kofferbak. Nog een laatste foto met zijn vieren en dan zwaaien we de mannen uit.

Het is midden in de nacht als ik begin te typen aan dit blogje. Mijn hoofd zit even te vol om te kunnen slapen. Gisteren hebben we de familie Duivis en mama uitgezwaaid nadat ze een lang weekend op bezoek waren bij ons in Portugal. Super bijzonder om ons leventje hier te kunnen laten zien. Annabloem trad op tijdens de laatste schooldag voor de hele familie en de hele school, wat een zelfvertrouwen heeft mijn meid hier het afgelopen jaar ontwikkeld, mijn hart gloeit van trots.

Mijn huid knapt elke dag op. De week wandelen en de paar dagen zon, zee en kleimasker doen me goed. Langzaam kom ik weer in een diepe slaap in de nacht en dan worden kleine stapjes grote sprongen. Maar met het opknappen van mijn huid en mijn longen weet ik ook dat ik echt niet meer terug kan naar hoe het was. En dus bel ik tegen het einde van de week Maatje die al weet wat er gaat komen…