Wildkamperen

Nou ja wildkamperen klinkt als midden in de wildernis, terwijl het ook een parkeerplaats kan zijn in ons geval. Wel een parkeerplaats aan het strand op een landtong aan de rand van de Spaanse stad A Coruña. Lang leve de app ‘park 4 night’..

De aankomst in Santiago de Compostella is wel een klein beetje een deceptie. Nadat we honderden kilometers hebben gewandeld bereiken we eindelijk ‘het plein’, waar we vervolgens een beetje verloren tussen de toeristen elkaar staan aan te kijken. We maken natuurlijk ‘de foto jumpend voor de kathedraal’ en vinden onze weg naar het pelgrimsoffice waar we met alle verzamelde stempels in ons stempelpaspoort een certificaat ontvangen wat het bewijs is van onze tocht. Niet dat we die nodig hebben, want die herinneringen zitten voor altijd in ons. Trotse opa Wim zegt het treffend: ‘Dit avontuur heeft voor de rest van hun leven zaadjes gepland bij Annabloem en Joes’ en zo voelt het ook. Na een welverdiende tapaslunch waar Joes op mijn schoot bijna in slaap valt vinden we de weg naar de trein en een kleine anderhalf uur later staan we voor onze camper! Die hadden we handig vlakbij een treinstation geparkeerd en ik had voor vertrek de bedjes al opgemaakt dus we duiken met een verheerlijkte zucht de camper in. We rijden nog een kleine twee uur naar het noorden en parkeren daar op de parkeerplaats waar we ook vorig jaar een nachtje hebben wild gekampeerd. Het is een beetje een grijs gebied dat wild kamperen. Je mag er niet kamperen, wel parkeren. We weten inmiddels dat het prima is, als je maar niet buiten je bus van alles uitstalt. We hebben hier alles wat we nodig hebben en na een nacht heerlijk slapen zitten we aan een ontbijt met croissantjes (met hagelslag uit NL!) op het grasveldje voor de parkeerplaats, aan strand en zee! We blijven uiteindelijk drie nachten. We zwemmen in de heerlijke zee, voetballen en volleyballen. Annabloem en Joes kunnen hier lekker steppen en naar de speeltuin en ik voel langzaam weer ruimte in mijn systeem voor eigen en nieuwe plannen. Wat varieert van een rondje hardlopen tot met Maatje brainstormen over onze toekomst. We zullen een ei moeten leggen.. gaan we ons vestigen in Portugal in de regio waar de kinderen nu naar school gaan? Gaan we nog reizen? Zoeken we een andere plek om te landen? Grote vragen waar we de komende weken nog in alle rust en met een wit blad voor zullen gaan zitten want we hebben nog bijna een maand schoolvakantie. Na de laatste heerlijke nacht hier word ik gewekt door, zoals ik inmiddels gewend ben op dit soort plekjes, de bladblazer en de veegmachine die deze plek weer klaar komt maken voor een volgende stranddag. We starten langzaam op en tuffen via de bakker richting Gijón, een stad aan de kust van Noord Spanje waar we nog een prachtig wild kampeerplekje weten voor de komende nacht. Na de overvolle campings waar ons tentje soms nog net een plekje kreeg tussen de feestende Spanjaarden tijdens de Camino, is het een verademing om even alleen met zijn vieren te zijn, ook al is het op een parkeerplaats. De plekjes zijn vaak adembenemend mooi. Morgen rijden we naar de voor ons bekende camping ‘El Cares’ in ‘Picos de Europa’ waar we de komende weken neer willen strijken.