En dan zijn we los! Maarten en Joes slaan de backpacks om en pakken de wandelstokken uit de kofferbak. Nog een laatste foto met zijn vieren en dan zwaaien we de mannen uit.
Joes zijn rugzak schat ik op 4 kilo, die van Maarten op 16 kilo incl. Water. Dat is een pittig gewicht maar dan is wel het tentje en de luchtbedden mee. Ze hebben er zin in en vinden het spannend. Joes zijn handje laat Maatje niet meer los. Even slikken voor deze moeder als we ze uit zicht zien verdwijnen. De afgelopen week werden we verwend door familie- en vriendenbezoek uit Nederland en vriend Thomas zet ons af op het busstation van Coimbra waar ons moeder dochter avontuur gaat beginnen. Het is gelijk fijn en relaxed. Eerst naar Parijs en de volgende dag door naar Normandië om een paar dagen met vriendinnetje Jip en haar gezin te kamperen. Weer ontploft mijn hart als de vriendinnen elkaar na een half jaar weer in de armen sluiten. Ze wijken niet meer van elkaars zijde. Alleen snachts kruipt mijn dochter mijn tentje in als het toch nog iets te spannend is om zonder mama in een tentje te slapen.. na een korte heerlijke week aan zee stappen we weer op de trein naar Parijs waar een fantastisch appartement ons voor de Spelen wacht, zomaar aangeboden door vriend Thierry die komende tijd in Portugal is. Maarten en Joes gaan ondertussen als een speer. 101 kilometer gelopen de afgelopen zes dagen en de Camino is weer ouderwets magisch. Mensen komen uit hun huizen om voor Joes te klappen, als ze een potje voetballen onderweg met een van de boom gevallen appel komt een vrouw ze achterna rennen om een echte bal te geven en als ze schuilen onder een brug voor een bui komt een passerende auto na een paar minuten terug met een nieuwe paraplu die hij even voor ze bij de supermarkt heeft gekocht. Super fijn dat mijn mannetje het goede en lieve van mensen leert en het helpt hem door de zware en hete momenten heen. Nog even en hij gaat het normaal vinden dat een burgemeester op en neer naar het gemeentehuis rijdt om een insigne van de stad te halen en die op Joes zijn tas speldt omdat ook hij zo trots is op deze kleine grote man..
Reactie plaatsen
Reacties
Ohhh wat een prachtige reis maken jullie. Zowel qua kilometers als van binnen. Ik kreeg gewoon kippenvel toen ik las over de kleine grote Joes en het applaus en wat hij allemaal leert doordat hij als ziel gekozen heeft om bij jullie dit avontuur genaamd het Leven aan te gaan. En Annabloem wat een bijzonder meisje is ze toch en die foto met haar vriendinnetje. Smelt. Zo fantastisch wat jullie met z’n vieren apart en toch in verbinding met elkaar aan gaan! Jullie weten, jullie zitten in ons hart. Voor het leven onze steun, onze waardering en diepe dankbaarheid voor hoe jullie je kinderen opvoeden en voor onze vriendschap.
Liefs uit Portugal
♥️
Wat leuk om te lezen hoe jullie onderweg zijn . Heel veel plezier en geniet momenten samen. Wat stoer van de mannen ook, zo ver al gelopen. En dan die lieve Portugezen onderweg z😍🥰 wat een fijn land is het toch hè. Liefs, Claudia
Lieve Stefanie,
De foto’s van Annabloem en Jip ontroeren mij steeds weer. Het was fijn om met jullie vakantie te mogen vieren.
Voldaan vertrokken wij weer naar Nederland, jullie gingen door naar Parijs, waarbij we het gezicht van de opa met kleinkind die verbaasd stond te kijken hoe wij ons hele hebben en houden en zes mensen in de auto propten nooit zullen vergeten.
Lieve Stefanie, dank je wel en veel succes met alles waar je mee bezig bent. Vooral met de organisatie van de retraite in november die heel intens zal zijn denk ik. Moedig en lief dat je dit doet!
Liefs, Miriam