De zon en regen wisselen elkaar in rap tempo af hier in Portugal en zo is het eigenlijk ook met mijn gemoedstoestand. In de zomer miste ik Nederland en had bedacht dat het leuk was om in de Nederlandse herfstvakantie naar Nederland te gaan met elkaar. We boekten vluchten en planden 11 dagen van Noord naar Zuid Nederland met alle lieve mensen die we wilden bezoeken.
Ik negeerde hierbij alleen even hoe intens het is voor onze kinderen om weer aan het schoolritme te wennen, dat ik begin november IVF Retreat organiseer en dat een dag daarna Maarten naar Polen vliegt om zijn examen te doen om instructeur van de Wim Hof Methode te worden. ‘Het leven is een pijpleiding’ leerde ik ooit van yogadocente Petra in Den Bosch. Als de leiding vol is kan er niets meer doorheen. Elke keer als ik ergens voel dat het leven te vol is moet ik daar weer aan denken. Ik teken letterlijk de ronding van de pijpleiding en vul hem vervolgens in. Een derde is voor het gezin dat nu even veel aandacht nodig heeft om tot rust te komen in het schoolritme. Een derde is voor Maarten die een jaar zou moeten wachten als hij dit examen in november overslaat en dus hard aan het studeren is. En dan blijft er nog een derde over. En dan weet ik, die is óf voor Nederland, óf voor IVF Retreat. Na drie dagen buikpijn kan ik de beslissing maken om Nederland af te bellen. Want of ik nu aanmeldingen krijg of niet voor het retreat is niet relevant, als mijn energie er niet naar toe kan gaan kan ik het niet laten groeien. Ik vind het zo moeilijk om voor mezelf te kiezen, maar ik weet dat ik nu niet anders kan dan het zo te doen. Ik bel lieve mensen en iedereen is vol begrip en dat vult mijn hart met liefde! Het doet me pijn vooral voor de vriendjes en vriendinnetjes die zo’n zin hadden om An en Joes te zien, en andersom, maar ik merk ook gelijk, ook aan de kinderen, dat er ruimte ontstaat. Ruimte die rust geeft en tijd om alles wat we doen met aandacht te doen. En dan gaat zomaar het zonnetje schijnen hier.
Reactie plaatsen
Reacties