The Olympics vs the Camino

Wat een verschillende wereld zitten Maarten en Joes en Annabloem en ik in. Te beginnen bij de mannen. Die wandelen als een speer. In negen dagen hebben ze 144 kilometer afgelegd en lopen ze via de grote brug Porto binnen.

Wat een mijlpaal onderweg naar Santiago. Even twee dagen rust. Joes wil het allerliefste naar de film en dus zitten ze op hun rustdag met een grote bak popcorn, pardon, twee grote bakken popcorn de Minions te kijken in de bioscoop. Joes mazzel dat hij inmiddels Portugees spreekt.. Ze hebben het heerlijk, zijn fit, doorstaan de zinderende hitte en ontmoeten prachtige mensen. Is mijn zoon echt pas zes jaar? Ondertussen zindert ook Parijs van de hitte. Maar ook wij slaan ons daar doorheen... Wat een herinneringen maken we hier! We hebben een aantal kaarten op de kop getikt en genieten van de Olympische wedstrijden. Zondag 28 juli is de sterfdag van papa, drie jaar geleden. In Parijs voelt hij sowieso dichtbij. We gingen vroeger graag naar Parijs met het gezin en tikten altijd even de Eiffeltoren of de Sacre Coeur aan op de terugweg van vakantie in Zuid-Frankrijk. Heel graag zou ik deze bijzondere dag naar een beach volleybal wedstrijd gaan, papa speelde vroeger zelf volleybal en het stadion is tegen de Eiffeltoren aan gebouwd. Ik zoek, samen met vriendin Jarine die zich gezellig bij ons aansluit, al weken naar kaarten maar er is niets te krijgen. Ik besluit het maar aan het universum over te laten. En weer glimlach ik.. Want zaterdag avond appt een lieve vriendin dat ze kaarten voor ons heeft en zo zitten we zondag ineens in het stadion met uitzicht op de Eiffeltoren beachvolleybal te kijken, vanuit een chique VIP tribune. Nederland speelt ook nog. Ik hoor papa grinniken....