En dan staan we stil

En dan staan we stil. Na onze raket start stranden we zo'n 10 kilometer na Pamplona in een klein dorpje 'Zariquigui'. We slapen in een Auberge, een soort hostel, met krakende stapelbedden.

Als ik eindelijk goed ligt te slapen word ik wakker van Maatje die zijn thermo shirt zoekt midden in de nacht. Hij rilt van de kou en van de koorts. Waar komt dit ineens vandaan? Ik leg dikke dekens over hem heen en zoek tevergeefs naar paracetamol die ergens in één van onze rugzakken moet liggen. Ik hoor beneden in het restaurantje nog stemmen en loop tegen een dikke walm van wiet lucht aan als ik naar binnen loop. De waard Jaap, zo heet hij vast niet, maar wij vinden het echt een Jaap, helpt me aan paracetamol. Ik maak nog een waterzak met heet water om Maarten zijn ijskoude voeten te warmen. Een onrustig gevoel kruipt in me naar boven. Hoe komt dit ineens? Hij is bloedheet van de koorts. Ik probeer toch weer wat te slapen en wordt een uurtje later wakker omdat Maarten in een waterbed ligt. De waterzak heeft gelekt en alles is zeiknat. Dekens, hoeslakens, Maatje, matras... Ik leg hem in mijn bed en struin door de slaapzalen vol slapende pelgrims op zoek naar dekens en droge matras hoes. Wat is dit voor bizarre nacht? Een paar uurtjes slaap verder loopt het hostel leeg. Vanaf zes uur gaan de rugzakken om en gaan de pelgrims weer op pad. Op naar Santiago. Maar niet voor ons. Ik regel dat we nog een nacht kunnen blijven en dat wordt er nog een want Maatje knapt nog niet echt op. En dus hangen we nu in een leeg hostel. In het dorp is een klein barretje en een kerk en that's it. Even stilstaan na onze raket start is helemaal niet zo erg. Krijgen de beentjes en het lijf ook even rust. Wat ik lastiger vind is de plek waar we zijn. Niemand blijft hier langer dan één nacht en dus voelt het 'zielloos'. Gister kwamen weer 60 mensen aan na hun wandeling. Ze eten, drinken, douchen, slapen en zijn weer weg. En dat elke, elke dag. No wonder dat de waard een jointje pakt in de avond. Het intrigeert me en ik vind het leuk die kant van de Camino ook te zien. Maar ik voel me ook een beetje eenzaam. We zijn een super sterk team met zijn vieren maar het is een beetje alsof je met de hele klas op schoolreis gaat en de hele klas reist verder en jij blijft in dat hostel achter met lege stapelbedden. Natuurlijk gaan we nog veel fijne mensen ontmoeten en is het ook echt even goed om rustig met zijn vieren te zijn. We staan even stil en dat is wat het is. Wachten tot Maatje goed is opgeknapt. Opa wordt ingeschakeld voor Engelse en Spaanse les en we wandelen met zijn drietjes naar een dorpje verderop om wat 'Pinchos' te eten. We zweven bijna zonder rugzak, ook wel even lekker... 

📅 19mei 🏡Pamplona - Zarequiqui. 🥾10,9 km⏱️ 5u ⬅️77,5 km➡️689,5 km