We zijn begonnen!

Het is 01:00 u snachts en ik kan niet slapen. De geluiden van de stad en mijn gedachten houden me wakker dus ga ik eindelijk even schrijven. Ongelooflijk dat we vier dagen onderweg zijn en nu al in Pamplona, 66,6 kilometer in de benen!

Vandaag 23 kilometer gelopen met onze grote en kleine beentjes. Het is een waanzinnige trip waar we in terecht zijn gekomen. Alle emoties zijn de revue al gepasseerd in die paar dagen dat we aan het wandelen zijn. Ik ben vooral echt mega mega trots.. En ik ben niet de enige want al onze Camino vrienden zijn onze grootste supporters en trotsen met ons mee. De eerste dag ging prima. 8 kilometer vooral stijgen de Pyreneeën in. We waren rond 14.00 u al bij de hut waar we voor het eerst mochten gaan wennen aan slapen in een slaapzaal. Zoals bijna bij alle plekken die we tegen gaan komen eten we een menu de Pellegrino. Samen met zo'n 50 andere pelgrims die vandaag vanaf St Jean Pied de Port zijn vertrokken. En na het eten gebeurt zoiets moois wat ons zal binden 'for life'. De waard vraagt iedereen op te staan en te vertellen hoe je heet, waar je vandaan komt en waarom je de Camino loopt. We luisteren allemaal ademloos. 15 nationaliteiten en ieder met zijn eigen verhaal. Gewoon omdat het op de bucketlist staat, om alleen op pad te durven zijn, om God terug te vinden, om een nieuwe koers in het leven te vinden, om echt alle redenen die je kan bedenken. Ik vertel dat ik mijn kinderen graag back to basic en back to nature wil brengen om ze dat ook mee te geven in het leven. Maarten voegt hieraan toe dat hij het heel graag doet om als gezin dit met zijn vieren te mogen beleven. We krijgen groot applaus en dat zullen we de komende tijd vaker krijgen. Na een brakke nacht starten we de volgende ochtend om 07.45 aan de 'zwaarste' etappe van de Camino zegt men. Het is pittig. Vooral omdat het echt koud is. We zien geen 50 meter om ons heen door de mist. We klimmen gestaag en bikkelen door de kou heen. Annabloem heeft vleugels want ze heeft een Amerikaanse vriendin Catherine ontmoet van 26 die met ons mee wandelt vandaag. Joes klaagt ook niet maar heeft het zichtbaar koud. Met gevoelloze handen pak ik een paar sokken uit Maarten zijn rugzak die we hem om zijn handen doen wat er te grappig uitziet en echt scheelt. Een kleine pitstop bij een busje dat ineens met thee en warme choco langs de weg staat en door want we koelen teveel af van stilstaan. De wind waait hard en de ijsregen valt op ons neer en ik kan eigenlijk alleen maar denken 'mooier dan dit wordt het niet'. Zon en uitzicht is prachtig in de bergen maar dit geeft een waanzinnig gevoel dat we echt aan het leven zijn. Samen met honderden anderen die achter en voor ons lopen trotseren we de elementen. Dit gaat in de aderen van mijn kindjes zitten, dit gaat ze hun hele leven kracht geven, zo voelt het. 6 uur en 17 kilometer verder komen we aan in Ronchevalles waar een groot klooster voor ons opdoemt. Heerlijk dat we dit hebben gehaald en de mensen die we gisteren hebben ontmoet zijn allemaal blij om de pilgrimsfamily te zien. De kindjes worden overladen met snoepjes en complimenten. Het klooster wordt gerund door Nederlandse vrijwilligers en Annabloem wordt gelijk één van hen. Ze brengt gasten, de 250 die hier kunnen slapen, naar hun slaapzaal en stempelt pelgrims paspoorten. Als we de volgende ochtend vertrekken zijn we weer vrienden rijker en heeft Annabloem een onuitwisbare indruk achter gelaten. Iedereen roept dat we het zwaarste nu hebben gehad en dat het vandaag een makkie wordt maar ik weet beter. Wij zijn super goed als het moeilijk wordt, dan bikkelen we zonder moeite door, maar daarna komt de moeheid en de ontlading en dat merken we vandaag. 21 kilometer lopen we naar Zubiri en ik voel me een vaatdoek. Ik maak me constant druk of de kinderen het wel aan kunnen, heb eigenlijk even ruimte voor mezelf nodig om gister te verwerken maar moet in plaats daarvan sterk zijn voor de kindjes die ook moeten ontladen. We missen Catherine die voor ons uit loopt, we zijn moe na gister, hebben nog geen slaapplaats voor vannacht en langzaam komen patronen boven die me niet dienen maar er wel zijn. Zoals het stellen van mijn eigen grenzen dat de zorg voor de kinderen niet ten koste van mezelf gaat. De laatste 10 kilometer geven Annabloem en ik gas en dat is super fijn. Op eigen tempo kunnen lopen en mooie mensen ontmoeten die een stukje mee op wandelen en waar ik mooie gesprekken mee heb onderweg. Een daarvan is de Nederlandse Robert die ons prachtige verhalen vertelt die ons inspireren en super lief is voor Joes en Annabloem. We komen aan in Zubiri en hebben inmiddels een slaapplaats gevonden, een eigen kamer met badkamer! Hopelijk een goede nacht zonder gesnurk van onbekende mensen en een eigen toilet, je gaat het na drie dagen Camino al echt waarderen! We eten weer met een paar andere pelgrims en slapen een heerlijke nacht. Vandaag kunnen we gewoon Pamplona bereiken! Waar we van tevoren dachten dat 12 kilometer wel zo'n beetje de max zou zijn hebben we gister toch al een hele etappe van ruim 20 km gedaan. Joes heeft een beetje last van een voet maar loopt goed door de pijn heen. De eerste uren wandelen we met zijn tweeën. Ik ben nog steeds moe van alle onbekende bedden en vele indrukken op deze tocht en werd vanochtend ook nog ongesteld wat bij mij een paar wiebelige dagen betekent. Als ik drie uur later bij de pauze plek aan kom en Maatje en Annabloem zie, plant ik Joes in Maarten zijn armen en loop ik even een stukje het veld in om een goed potje te huilen. Ik moest de afgelopen drie uur alles uit de kast halen om voetje voor voetje mijn mannetje mee te krijgen. En dat is even de druppel. Waar zijn we aan begonnen, kan zijn lijfje dit aan, kan ik het aan? Het gaat allemaal even door me heen. Maar na een stokbroodje tortilla pakken we de rugzakken weer op en gaan als gezin dit laatste stuk eens aanpakken. Nog 12 kilometer te gaan. En het is fijn. We kletsen, doen spelletjes, hebben super veel lol en zo wandelen we 10 uur na vertrek en 23 kilometer verder onze Airbnb in! We zijn super voldaan en moe tegelijk en gaan even goed nadenken over een rustdag, ons tempo, de afstanden. Maar niet nadat we nog één keer met onze lieve Camino vrienden de kroeg in duiken. We moeten ze laten gaan want we moeten ons eigen tempo lopen en als gezin is dat een ander tempo dan dat van de meeste anderen. Ik denk aan Tom die zijn 9-jarige dochter moet missen, de Letse Dace waar we zo mee hebben gelachen, Robert waardoor ik nu weet hoe Philips groot is geworden met de gloeilampen, Aster die met haar karretje Sjaki al vanaf Nederland de Camino loopt een nog zoveel anderen. We komen ze misschien wel, misschien niet meer tegen deze reis maar wat een mooie verbindingen brengt deze wandeling. Ik vergeet nog zoveel verhalen, zoals de foto die ik maakte van Joes als jongste pelgrim van 5 jaar en de oudste pelgrim van 85 jaar, maar die komen vast weer boven drijven en dan deel ik ze hier weer. We zijn begonnen! En hoe!

📅 15 mei 🏡St J. Pied de Port-Orrison. 🥾7,5 km⏱️3,5 u ⬅️7,5 km➡️759,5 km

📅 16 mei 🏡Orrison - Ronchevalles 🥾16,8 km⏱️6 u ⬅️24,3 km➡️742,7 km

📅 17 mei 🏡 Ronchevalles - Zubiri 🥾21,7 km⏱️9 u ⬅️46 km➡️721 km

📅 18 mei 🏡Zubiri - Pamplona 🥾20,6 km⏱️8 u ⬅️66,6 km➡️700,4 km