Limburgse Vlaai

Ruim vijf weken was ik in Nederland, waarvan vier met Maarten en de kinderen. Vijf weken stad en land af voor zakelijke dingen en APK-tjes zoals de kapper (hèhè, eindelijk na bijna een jaar mijn eigen kapper!), de tandarts, etc. En natuurlijk familie en vrienden zien waarbij ik gelijk een beetje een balend gevoel krijg dat ik niet iedereen die ik wilde knuffelen heb kunnen knuffelen.

Zonder huis in Nederland zijn is best een uitdaging. We konden gelukkig het fijne huisje van mijn schoonouders in Zuid-Limburg als thuisbasis gebruiken maar het was alsnog intens om het hele land af te reizen. Het meest intens was denk ik dat steeds, heel logisch overigens, naar ‘je verhaal’ werd gevraagd. ‘Wat zijn jullie plannen’, ‘wat doen jullie de hele dag’, ‘brengt het reizen wat je ervan had verwacht’? Grote vragen waar ik eigenlijk helemaal geen antwoord op heb. ‘Ik weet het niet’ was eigenlijk steeds het echte oprechte antwoord. We leven het leven, elke dag. We pakken elke dag wat op ons pad komt, denken na over de toekomst maar hebben nog geen plan. Het was echt fijn om weer mijn eigen taal te kunnen spreken, (want man wat is dat Portugees moeilijk), vooral heel fijn om weer met lieve familie en vrienden te lachen en te knuffelen (ook met nieuwe nichtje Juul!) in de supermarkt alle producten te kunnen kopen die ik in Portugal ‘mis’ en echte Limburgse Vlaai te eten. Kortom, het was fijn en lekker comfortabel. Maar ik was ook onder de indruk. Van de drukte op de snelwegen, de efficiency van het land en de snelheid van het leven. De tegenstelling met mijn leven nu kan eigenlijk niet groter. Hier in Portugal wonen we tijdelijk boven op een berg in een dorpje vol ruïnes, met oudjes die een jutezak omslaan tegen de kou als ze de schapen naar de wei brengen. De stilte is oorverdovend en van de sterrenhemel sla ik een verheerlijkte diepe zucht. Er is hier rust. Geduld. Aandacht. Tijd. En dat voelt wel echt heel erg fijn. Voorlopig heb ik daar behoefte aan, aan tijd en rust. Ik neem de liefde uit Nederland weer mee en laat de haast achter me.