Alcohol

Vanaf mijn middelbareschooltijd drink ik. Bessen met ijs in de eerste kroeg, biertjes in mijn studententijd, wijn bij het koken van eten nu. Ik weet hoe destructief alcohol is. Ik heb het gezien, dichtbij en verder weg. Het is volgens mij een van de grootste, meest onderschatte, verslavingsproblemen van de wereld.

Waarom het lijkt of niemand zich daar druk om maakt? Omdat we het allemaal zelf ook doen. Hoe kunnen we de strijd tegen alcohol aangaan als we zelf bij elk etentje, feestje of borrelhapje ook een glas nemen? En wat is er eigenlijk erg aan? Dat kan ik voor niemand bepalen, maar wel voor mezelf. Ik denk dat ik al vanaf dat eerste glas bessen met ijs toen ik een jaar of vijftien was voelde wat de alcohol voor mij deed. Schuchter en onzeker als ik me voelde, met een drankje op voelde ik me stukken zekerder. Ik durfde veel meer, voelde de ‘pijn’ van onzekerheid niet meer. En dat is gebleven. Niet per se het verbergen van dat onzekere meisje, maar wel het verdoven van gevoelens die bij het leven horen maar ik niet altijd wil voelen. Als we zeggen dat iemand alcohol verslaafd is denken we aan flessen wodka of wijn per dag maar voor mij is het veel subtieler. Ik drink zo’n twee glazen bier of wijn per dag. Dat vindt de een veel, de ander heel normaal of zelfs gezond. Een wijze man leerde mij het onderscheid tussen normaal of verslaafd: Als het een keuze is, als je net zo goed een glas Spa drinkt als een glas wijn dan is het goed, zo niet dan ben je verslaafd, zo simpel is het. In dat licht ben ik verslaafd. Want ik heb elke dag zin in dat glas, ik hunker naar een biertje na een stevige wandeling of een pittige dag met de kinderen, ik moet er niet aan denken op een feestje of bij een etentje geen glas wijn te kunnen drinken. Ik heb al eerder geschreven dat ik deze reis met mijn gezin ook maak om zo puur mogelijk te leven. Om af te rekenen met demonen uit het verleden die ik als ‘monnik op de berg’ wellicht beter aan kan dan als ‘monnik midden in de stad’. En dus wilde ik al heel lang deze verslaving aanpakken. Vlak voor de tweede sterfdag van mijn vader in juli ben ik gestopt met het drinken van alcohol. Geen trillende handen of rillingen over mijn lijf, de afkick signalen zijn subtieler. Humeurig, onrustig, op zien tegen momenten dat alcohol gewoon is. En die komen snel. Op papa zijn sterfdag gaan we lunchen in een restaurant waar een fles wijn gratis bij het menu zit. Twee dagen later wandelen we zeven intensieve uren naar een bergtop waar voor ons neus een fles wijn wordt opengetrokken. Bijna ga ik om, maar gelukkig helpt het universum dat deze wijn voor anderen open getrokken wordt en zit het deze keer niet bij het menu inbegrepen. Daar ben ik dankbaar voor, want ik zou weer terug bij af zijn. Ik probeer de tekens te volgen en ik mis er vast een belangrijke hoop, maar deze voelde ik. Hou vol Steefje, dit zijn de moeilijkste dus hier help ik je even, maar hou vol. Inmiddels ben ik een maandje verder en het wordt iets makkelijker. Een paar beproevingen heb ik inmiddels doorstaan. Geen fles rosé op een kabbelende zeilboot met ondergaande zon, geen biertje op het terras, geen borrel bij de borrel. Alcohol is overal en verweven in onze maatschappijen, in elk land waar we komen, ook op onze reis. Voor mij doet alcohol geen goed. Het is de verdoving, het wegdrinken van een pittige dag vermomd als een gezellig glas. En dat wil ik niet meer al beweert een deel van mij het tegendeel: ‘Het is echt niet zo erg om een of twee glazen per dag te drinken’. ‘Drink dan alleen in het weekend of bij feestjes, dan heb je een beetje van beiden’. ‘Je functioneert toch verder prima, wat is eigenlijk het probleem?’. Het is het duiveltje van de drank die dat zegt, hij zit op mijn linkerschouder. Ik laat hem daar zitten, ik kick hem er niet van af. Ik omarm hem en zeg: ‘blijf maar zitten, jij hoort ook bij mij, mijn hele leven al. Maar ik ga mijn eigen weg, die bepaal jij niet langer’. Want als ik alleen in het weekend drink hunker ik de hele week naar het weekend. En als ik alleen op feestjes drink dan zijn die feestjes niet leuk zonder alcohol en draait het dus niet om het feestje maar om de drank. En ik weet precies de verandering van gemoedstoestand als iemand één glas wijn op heeft, dus hoe naïef kan ik zijn om te denken dat mijn kinderen er geen last van hebben en ik gewoon functioneer, dat is gewoon niet waar. Het ‘nooit meer’ blijft een lastige om te aanvaarden dus probeer ik daarvan weg te blijven. Elke dag dat ik niet drink is er één.