Ziek aan zee

Vandaag kwam onze eerste Camino vriendin Catherine aan in Santiago. Super trots op haar en we hebben een mooi bord voor haar geknutseld. Of en zo ja wanneer wij daar ooit staan, ik weet het niet meer, het voelt nog heel ver weg.

We zijn naar zee gegaan om lekker bij te komen en aan te sterken om fit de Camino weer op te stappen over een week. Vier dagen geleden nam Maarten zijn laatste antibiotica. Vandaag ging hij lekker twee uurtjes wandelen en vanmiddag ligt hij weer ziek in bed. Ik voelde het al dagen, ik bleef bezorgd, er klopt nog iets niet. Hij leek wel fit maar tussen de regels door was hij toch nog niet zichzelf. Op de weegschaal die hier in het huisje staat blijkt dat hij 10 kilo is afgevallen, zijn buik is nog steeds net niet helemaal in orde en na drie antibiotica kuren zou dat toch echt goed moeten zijn. Ik bel onze eigen huisarts voor advies, welke stappen moeten we nu ondernemen? Maar ik kom niet eens verder dan de assistente. De huisarts geeft aan haar door dat hij vertrouwt op het oordeel van de Spaanse arts. Ik ben, achteraf, echt boos. We zijn 5 weken, 3 antibiotica kuren en twee ziekenhuizen verder. Maarten is nog bijna nooit bij de huisarts geweest, ik bel toch niet zomaar? Hij kan toch 10 minuten van zijn tijd gewoon op zijn minst ons verhaal aanhoren? Op de hoogte willen zijn, gerust stellen, eerlijk zeggen dat hij geen diagnose op afstand kan geven, was allemaal prima geweest. Het voelt zo eenzaam deze strijd. Morgen weer naar de EHBO van ziekenhuis nummer drie. Weer het hele verhaal doen, weer wachten, wachten, wachten. Ik zou zo graag, in het Nederlands, een goed gesprek met een kundig arts hebben. Ik hoop zo dat Maarten morgen een maag/darm specialist te spreken krijgt. Hij moet het morgen, als hij fit genoeg is, alleen doen. We willen het de kinderen liever niet aan doen om weer uren in een ziekenhuis te moeten wachten. Ondertussen maalt mijn hoofd. Hoe moeten we nu verder? Moet Maarten naar Nederland voor zorg? Moeten we voor onbepaalde tijd stoppen met de Camino? Het was zo ontzettend gaaf en de kinderen deden het zo goed. De uitdrukking 'Het is het donkerst vlak voordat het licht wordt' gaat door mijn hoofd. Na drie dagen regen gaat hier morgen in ieder geval het zonnetje weer schijnen en neem ik met de kinderen een lekkere duik in de zee en spoel ik veel van me af. Mijn kleine man is sinds vandaag 'nietjesvrij' dus die mag ook weer lekker het water in duiken. De rust bewaren, eerst morgen een nieuwe stap bij de arts en daarna puzzelen we weer verder.