Sprookjes. En liedjes. Wat heerlijk dat ik die goed ken door het vele voorlezen aan mijn kinderen. Ik hou zo van kinderboeken. Toen we thuis moesten 'ontspullen' om ons huis te gaan verhuren kon ik veel zonder moeite wegdoen. Maar kinderboeken toch echt niet. Op mijn e-reader lees ik nu elke avond voor. Dat is één van onze ritueeltjes.
Ritueeltjes de zo belangrijk zijn om veiligheid te geven aan de kinderen tijdens dit grote avontuur. Elke dag een nieuwe uitdaging en elke avond een nieuw bed. Zo hebben we ook het ritueel van 'hoe was je dag?'. Tijdens het avondeten doen we een rondje hoe je dag was. Duimpje kan omhoog of omlaag en alles daar tussenin. Het reflecteert even. Je vertelt wat je fijn vond vandaag en wat niet en eindigt waar je dankbaar voor bent. Dit kleine ritueel heeft ons al zoveel gebracht. Iedereen luistert naar elkaar en we stellen ons allemaal kwetsbaar naar elkaar op. Ook wij als volwassen delen wat we voelen. En daarmee nemen we onze kinderen serieus. Zo neem ik vertrouwen geven aan mijn kinderen ook heel serieus. Het is denk ik een van de belangrijkste waarden die Maarten en ik in onze opvoeding mee willen geven. Gisteren was (hopelijk) de laatste keer dat ik met de kinderen alleen een etappe liep. Maarten knapt op maar we hebben hem nog even in de bus gestopt omdat het echt nog niet verstandig was te gaan lopen. In de middag wilde Joes graag een paar minuten pauze. Annabloem wilde graag doorlopen. Prima meid ga maar. Ze is gewend om tekens te volgen, er zijn genoeg gele pijlen op de weg, ze raakt echt niet verdwaald. En zo komt het dat ik haar een uurtje niet in beeld heb. Ik weet dat er een punt komt dat ze op ons wacht. Als ze moe is of als we bijna bij een stadje zijn. Joes en ik wandelen na onze pauze rustig achter haar aan. We komen wat pauzerende pelgrims tegen. De één zegt geruststellend ' your daughter is five minutes ahead'. De ander zegt 'Isn't it dangerous to let her walk alone?' Na een uurtje komen we Annabloem wachtend in de schaduw tegen, geheel relaxed. Vandaag heb ik hier met twee françaises nog een mooi gesprek over die Annabloem ook alleen hebben zien lopen gister. Het is een keus om, goed luisterend naar je gevoel en intuïtie, op vertrouwen te varen en ik kies daarvoor. Vandaag liep Maatje weer mee! 21 kilometer was de etappe. Super blij dat we ons gasstelletje bij ons hebben en lang leve de noodles, we hebben een super lunch met noodlesoep en vers geplukte wilde thijm door Joes en doperwten geplukt in het veld door Annabloem. Na de pauze sjokt Joes een beetje achter Maatje aan. Dan hoort Maarten dat Joes in het Engels een heel gesprek heeft, naar later blijkt, met een Ier van 76 jaar die hem inhaalt. Tot vandaag reageerde Joes een beetje verlegen als mensen hem in het Engels aanspreken. Maar nu heeft hij wel een kwartier een gesprek met hem, in het Engels! Trots zegt hij later tegen Maatje: ik wist wel dat ik dat in mijn lijf had, en nu ineens durfde ik het! Mijn hart smelt. En als het even zwaar wordt draagt zijn grote zus zijn rugzak en sleep ik hem de laatste kilometers door met het vertellen van sprookjes. Vandaag leefde Sneeuwwitje en haar prins nog lang en gelukkig..... Mijn bijna betere man en mijn kroost ligt nu te slapen in het plaatsje Santo Domingo en ik voel me gewoon even een prinses. Heel erg gelukkig...
📅 03 juni 🏡 Navarette - Najera 🥾16,2 km⏱️5 u ⬅️190 km➡️577 km
📅 04 juni 🏡Najera- Santo Domingo 🥾 20,7km⏱️8 u ⬅️210,7 km➡️556,3 km
Reactie plaatsen
Reacties