Opa's en oma's

Overmoedig wandelt Maarten de tiende dag van onze Camino weer met ons mee. Hij heeft de etappe en herberg uitgezocht. Ik weet dat ik een eigenwijze man ben getrouwd, dit keer krijgt hij dat wel echt op zijn bordje.

17 kilometer door de bergen zwoegt hij bleek achter ons aan en kan geen stap meer zetten als we de Auberge bereiken. De koorts is in alle hevigheid terug met daarbij een buikloop waar ik me snachts zorgen over maak. Hij ligt er goed af. Ik ben boos dat hij zo eigenwijs was maar daar hebben we niet zoveel aan en dus sleep ik met kopjes thee en bouillon en hou ik in de gaten of hij niet uitdroogt. De Auberge is verre van schoon, we moeten naar een andere kamer verkassen, er is geen winkel in dit dorp en de moed zakt me even in de schoenen. Hoe kom ik vandaag de dag met de kinderen weer door in dit gehucht? Het lukt in een barretje waar we het 'drollenspel' spelen. De pelgrims trekken aan ons voorbij terwijl ik drie plastic drollen op mijn hoofd heb. De volgende dag is Maarten in staat om met de bus weer naar het volgende dorpje te rijden en pakken de kinderen en ik de rugzak weer op. Ik heb een Auberge geboekt met slaapzaal voor vier dus vanavond slapen we zonder snurkende mensen om ons heen in het plaatsje Los Arcos. De volgende ochtend is dat van die snurkende mensen gelukt. Maar ik ben blij als ik dit Pelgrims bordeel uit loop. Gelukkig houdt Maatje zijn humor ook als hij ziek is, dit woord klopt zo! Plastic matrassen, papieren hoes lakens, het ruikt naar desinfectie middel en ik heb een koude pisstraal als douche. Waarom doen we dit ook alweer? Waarom sleep ik elke dag 13 kilo mee en maken we geen gebruik van bagagevervoer? Omdat ik voel dat ik leef, omdat we veerkrachtiger worden, omdat ik blijf genieten van de velden vol klaprozen en omdat er steeds kleine wondertjes gebeuren. We, als het even pittig en eentonig wordt, ineens de twee leuke oma's Ineke en Helène tegen komen waarmee we met nieuwe energie het laatste stuk van de etappe wandelen. Die een arm om Joes heen slaan en Annabloem haar voetjes masseren. Of, nog zo'n wondertje, dat Joes graag met een chocolade broodje wil ontbijten maar de winkels nog dicht zijn en dat er dan een busje stopt wat de bakker blijkt te zijn die hem spontaan een chocolade broodje geeft... Het zijn de kleine dingen en is dat niet waar het om gaat? In het hele leven? En fit zijn, natuurlijk. Gelukkig knapt Maarten weer op en vandaag loopt hij weer mee. We maken er een korte etappe van en komen rond het middaguur in je stadje Logrono aan. Kennelijk hebben de kindjes even opa's en oma's nodig (en ik misschien ook wel) nu Maarten wat minder krachtig is en dus komen we de lieve Vlamingse Johan (die een kopie is van opa Wim) en Ingrid tegen die met de kinderen levensgroot ganzenbord doen op een plein in de stad. Wat fijn de afgelopen dagen extra opa's en oma's om ons heen. We komen er langzaam weer in, slapen vannacht in een heerlijk bed met echte lakens en een warme douche, al zijn het natuurlijk de pelgrim bordeels die voor de herinneringen zorgen..

📅  24 mei 🏡Lorca - Luguin 🥾18,8 km⏱️7,5 u ⬅️122,4 km➡️644,6 km

📅 26 mei 🏡Luguin - Los Arcos 🥾10,8 km⏱️5 u ⬅️133,2 km➡️633,8 km

📅 27 mei 🏡Los Arcos - Viana 🥾18,4 km⏱️7 u ⬅️151,6 km➡️615,4 km

📅 28 mei 🏡Viana- Logrono 🥾9,7 km⏱️4 u ⬅️161,3 km➡️605,7 km