Naar school

En dan ineens moet ik een kalender maken en in de bus ophangen. Het lijkt of de afgelopen weken zich in de vijfde versnelling heeft afgespeeld. We hebben, ten eerste, dat paradijsje gevonden. Een prachtige camping met terrassen. We staan midden tussen de olijfbomen, er is een zwembad en een cafétje met heerlijke koffie van een vriendelijke en relaxte fransman. We zijn deze kant op gereden (Penela) omdat hier vlakbij de enige (geregistreerde) democratische school van Portugal is en we Annabloem en Joes hebben voorgesteld daar te gaan kennismaken.

Ze zitten in Nederland op een democratische school en dat netwerk is wereldwijd. Hoe te gek zou het zijn, op verschillende plaatsen tijdens onze reis, dat onze kinderen een aantal maanden mee draaien op scholen. Proeven, voelen, leren. Van culturen, van talen, van hoe onderwijs op allerlei manieren vorm kan vinden. Het lijkt ze superleuk en dus is deze camping op veertien minuten rijden van school (wel via een uitdagend weggetje) een goede plek om vanuit hier te verkennen. Maar we zijn niet de enigen die dit fijne plekje hebben gevonden… het is een soort mini enclave van vooral Nederlandse en Israëlische gezinnen die hier voor langere tijd neerstrijken. Sommigen hebben inmiddels een stuk land of huis gekocht of zijn daarmee bezig, sommigen willen eerst de school proberen om daarna te settelen, sommigen zijn aan het oriënteren om hier te vestigen. Het overweldigt me een beetje. We zijn net een half jaar op pad (wat we natuurlijk met een taartje op 1 oktober hebben gevierd) en alle verschillende verhalen en mensen die op ons af komen is een beetje veel. Ik wilde eigenlijk rustig vanaf hier de school ontdekken maar het is een wervelstorm waar we in terecht komen. De kinderen zijn al opgedraaid van al de nieuwe vriendschappen als ze gaan proefdraaien op school. Al onze sensoren staan open, alle voelsprieten staan uit. Hoe is de school opgezet, zien de juffen de kinderen echt, hoe democratisch is het? Op het moment van schrijven zijn we zijn een week verder. De school is door Israëliërs zeven jaar gelden opgezet, de lessen zijn geheel in het Portugees. Gelukkig krijgen de kinderen wel in het Engels uitleg en zitten er meerdere Nederlandse kinderen op school wat natuurlijk heel fijn is. Ik ben supertrots op ons alle vier. Het was alle hens aan dek deze week, voor ons allemaal. We mogen van school er zo lang als nodig ‘bij’ blijven. Ik heb met Joes afgesproken dat als hij zich veilig genoeg voelt om te huilen bij de juf als hij bijvoorbeeld pijn heeft, we niet meer in de buurt hoeven zijn. En warempel op zondagmiddag zegt hij: ‘mam, ik denk dat ik al bijna bij de juf durf te huilen’. Ook Annabloem is in het diepe gegooid. Waar ze in Nederland niet vaak koos voor een ‘ouderwetse’ les van een juf op haar school, moet ze hier volle bak meedraaien met de lessen. Na een uur op school zit ze al aan wiskunde, daarna volgt Portugese en Engelse les. Ik zie de wilskracht, wat een power heeft deze dame. Maar bij Joes en bij Annabloem volgen thuis uitbarstingen om de stress te ontspannen, wat intens maar helemaal prima is. We kunnen dit bij het gesprek met school aan het einde van de week heel goed bespreken. Het is het ultieme doel dat allebei de kindjes zich ontspannen voelen, het naar hun zin hebben en op zielenkracht varen in plaats van wilskracht. Zowel Annabloem als Joes willen het doorzetten, ik weet nog niet voor hoe lang. Het is zeker een andere vorm van democratie, maar het voelt veilig voor ze en dat is stap één. Maarten en ik gaan de komende tijd puzzelen of we hier dan overwinteren. Even stap voor stap, eerst morgen maar weer de broodtrommels vullen...