Huttentocht

Na een paar dagen zee zijn we weer terug op de camping in de bergen van Picos de Europa. We blijven nog een weekje en willen de bergen nog echt beleven. En dat betekent bij ons.... huttentocht.

Ik hoor mijn schoonvader in gedachte zeggen: 'in de bergen moet je altijd vroeg beginnen' maar we zijn kennelijk nog een beetje in camping relax stand. Natuurlijk moeten we eerst een gravel road naar een parkeerplaats rijden waar alleen 4x4 auto's zich aan wagen maar Maatje met onze 3.500 kilo camperbus zich niet door laat afschrikken. We klimmen hoog en de afgrond wordt dieper. Het zal niet de laatste keer zijn de komende dagen dat ik mijn hart even vast moest houden voor een afgrond. Het laatste stukje trekt de bus het net niet. De kinderen en ik uit de bus, Maatje met een aanloopje en gierende banden de berg op. En dan staan we op de parkeerplaats waarvandaan onze wandeling begint. Volgens de campingeigenaar is het drie tot vier uur lopen naar de hut. Volgens het bord wat we nu zien vijf uur. Het is 12.00 u als we vertrekken en ik probeer me aan de tijd over te geven en mijn gevoel van haast los te laten. We krijgen een prachtige wandeling voor onze kiezen. We stijgen zo'n 600 meter en ik ben zo blij dat ik echt fit ben, geen centje pijn conditioneel. Maarten en de kindjes ook niet trouwens. Wel krijg ik weer immens respect voor de bergen. Dit is geen kattenpis. Smalle paadjes langs stijle afgronden, klimmen, klimmen en klimmen. We zien eeuwige sneeuw, die mijn dochter natuurlijk moet aanraken, wilde bokken en prachtige vergezichten waar roofvogels doorheen zoeven. We lopen boven de wolken! Hier ben ik zo klein en nietig. Eindelijk, na zeven uur lopen, roept Annabloem bovenop een bergkam: 'ik zie de hut!'. Het is zo'n waanzinnig gevoel na een spannende en intense tocht om de Refuge te zien liggen. We genieten van heerlijk eten en een prachtige zonsondergang. Er is plek voor de kindjes in de volle Refuge, Maatje en ik slapen in ons mee gesleepte tentje waar we midden in de nacht uit kruipen om een waanzinnige sterrenhemel te zien. Vandaag de terugtocht. Net als de meeste wandelaars stijg ik liever dan dat ik daal en ik kijk op tegen terug die stijle kliffen over langs diepe afgrond maar gelukkig wint vertrouwen het van angst. Het is weer waanzinnig prachtig. Zeven uur later, en een noodlesoep lunch verder, staan we weer bij ons campertje. Terug op de camping zie ik in de blauwe ogen van mijn kinderen de bergen weerspiegeld en ben ik super trots en gelukkig. Wat zijn de bergen waanzinnig en wat heerlijk dat onze kinderen ze al zo jong mogen bezielen.